Om te mogen heffen, moet je ook kunnen heffen’. Deze oneliner symboliseert het doel van de conserverende aanslag. Immers de conserverende aanslag is de manier waarop Nederland haar heffingsrechten bij emigratie van belastingplichtigen wil behouden over onder meer premies van gefacilieerde lijfrente die in Nederland ten laste van het inkomen zijn gebracht en via de zogenaamde omkeerregel opgebouwde aanspraken en bijdragen ingevolge een fiscaal gefacilieerde pensioenregeling.

Onlangs is Innovative Tax benaderd door RTL Nieuws vanwege fiscale vragen over de vaste woon- en verblijfplaats in Portugal van onze nieuwe bondscoach Louis van Gaal.

De Hoge Raad heeft recent prejudiciële vragen van Rechtbank Zeeland-West Brabant beantwoord over de toepassing van het pensioenartikel in het belastingverdrag tussen Nederland en Portugal in relatie tot Nederlandse sociale zekerheidsuitkeringen (AOW en WAO)

Inleiding

De feitelijke emigratie van de aanmerkelijkbelanghouder is een fictieve vervreemding (art. 4.16, lid 1 onderdeel h, Wet IB 2001) voor de aanmerkelijk belangregeling[1]. Als het vervreemdingsvoordeel positief is, wordt dit als te conserveren inkomen aangemerkt[2] en wordt renteloos uitstel van betaling verleend.

Portugal is een EU land met een aangenaam klimaat, een gunstig prijsniveau van onroerend goed en dagelijkse benodigdheden.

Indien een Nederlandse zeevarende[1] offshore werkzaam is in de territoriale wateren van een land waarmee Nederland géén belastingverdrag ter voorkoming van dubbele heffing heeft afgesloten, dan kan zeevarende toch aanspraak maken op een vermindering van te betalen Nederlandse inkomstenbelasting ter voorkoming van dubbele belastingheffing.

Vorig jaar zomer heeft de Hoge Raad der Nederlanden een arrest gewezen over de toepassing van de zogenaamde 183 dagen regeling voor het belastingverdrag tussen Nederland en België. Behalve de 183 dagen regeling stond ook de internationale toepassing van de Nederlandse fictief loonregeling ter discussie.

I. Sociale verzekeringen

Inleiding
Zeevarenden vormen een bijzondere categorie werknemers binnen het internationale transport. Het vaststellen welke sociale verzekeringswetgeving op hen van toepassing is vaak complex. Zo bevatte de ‘oude’ EU verordening voor de sociale zekerheid 1408/71 geen coördinatieregel voor migrerende EU werknemers (inwoner EU lidstaat) die in dienst waren bij een EU werkgever én buiten het grondgebied van de EU werkzaam waren. Uit de arresten Aldewereld en Kik volgt dat primair de wetgeving van de lidstaat waar de werkgever is gevestigd moet worden aangewezen en subsidiair de woonstaat van de zeevarende.

Een speciale groep werknemers (soms zelfstandigen) in het internationale transport zijn de zogenaamde Rijnvarenden. Het gaat om werknemers die werkzaam zijn op een schip dat in de Rijnvaart wordt gebruikt. Deze werknemers zijn dus voortdurend in meerdere staten actief. De Rijn stroomt immers door Zwitserland, Frankrijk, Duitsland en Nederland.

In deze zaak ging het om een natuurlijke persoon X met de Nederlandse nationaliteit die in Spanje woont. Het inkomen dat X als directeur grootaandeelhouder gedurende het jaar 2007 verdiende kwam voor 60% uit werkzaamheden voor zijn BV in Nederland en voor 40% uit werkzaamheden voor een vennootschap in Zwitserland. In Spanje zelf genereerde X géén inkomen.